علی سلیمانی بازیگر و کارگردان سینما و تلویزیون در گفت‌و‌گو با خبرگزاری «حوزه» اظهار کرد: روزهایی را که فیلم‌های دفاع مقدس، بهترین آثاری سینمای ما را شکل می‌داد، همه به یاد داریم. در آن روزها فیلم‌های مورد نظر می‌توانست همه مردم را به سالن‌های سینما بکشاند، اما چه شد که این فضای مطلوب جای خود را به سالن‌های خالی سینما داد، به‌نحویکه فیلم‌های دفاع مقدسی نهایتاً به سالی دو یا سه فیلم خلاصه می‌شود که همان کارها نیز به شکلی مظلومانه روی پرده می‌روند!

وی افزود: درباره چرایی افول سینمای دفاع مقدس بارها حرف زده شده و فکر می‌کنم بازگویی آن تکرار مکرارت باشد، اما برای این‌که نظر خود را بیان کرده باشم، به این نکته اشاره می‌کنم که ما موضوعاتمان را به سطحی‌ترین شکل ممکن به بیننده منتقل می‌کنیم. برای مثال وقتی می‌خواهیم درباره شهادت در فیلمی حرف بزنیم ساده‌ترین شکل را برای بیان انتخاب می‌کنیم، درصورتی‌که شهادت تنها کشته شدن در جبهه جنگ نیست، بلکه شرایط دیگری نیز برای آن لازم است.

این بازیگر ادامه داد: برای مثال فردی که حق‌الناس بر گردن دارد، نمی‌تواند به واسطه کشته شدن در جنگ شهید محسوب شود. با این توضیح درصدد هستیم فیلمی را جلوی دوربین برم که در آن به این موضوع پرداخته شده باشد، البته می‌دانم کار کردن در این حوزه بسیار سخت است، چون کمی اشتباه ممکن است آسیب‌های فراوانی به همراه داشته باشد که مضمون ارزشمند ما را خدشه‌دار کند. برای همین در نگارش فیلمنامه مشاوره‌هایی داشتم تا با بهترین کیفیت کارم را جلوی دوربین برم.

این بازیگر در تکمیل توضیحات فوق گفت: وقتی درباره سینمای جنگ حرف می‌زنیم اولین تصویری که در ذهن برخی‌ها نقش می‌بندد، انفجار و شلیک گلوله است، درصورتی‌که این مسئله تنها بخش کوچکی از جنگ را روایت می‌کند و دنیای وسیع‌تری وجود دارد که به تبعات جنگ بر می‌گردد و ما از آن غافل بوده و هستیم. این مسئله نیز از کم کاری هنرمندان نشئت نمی‌گیرد، چون می‌دانم در این حوزه علاقمندان بسیاری وجود دارند که می‌خواهند کارهای فاخر و جدید جلوی دوربین برند، اما نکته اینجاست که مسئولان و مدیرانی که در این حوزه دارای نفوذ هستند، اجازه برخی از نوآوری‌ها را نمی‌دهند!

سلیمانی ادامه داد: شاید آنها به نظر خود می‌خواهند از انقلاب در مواجه با برخی آسیب‌ها دفاع کنند، اما این نگرش اشتباه نه تنها کمکی به ما نکرده، بلکه افول این گونه سینمایی را هم در پی داشته، برای همین توصیه من این است که به سینماگران خود آزادی بیشتری دهیم تا بتوانند با فراع بال فیلم مورد نظر خود را جلوی دوربین برند. نکته دیگری که در این رابطه به ذهنم می‌رسد راه‌اندازی مرکز فیلمنامه نویسی است. این مرکز حتماً می‌بایست از مشاوره رزمندگان و جانبازان سود برد تا در یک گذر زمانی ما بتوانیم به دست آوردهای خوبی برسیم.

این بازیگر درباره نقش امکانات در تولیدات دفاع مقدسی گفت: کارهایی که می‌خواهند خود جنگ را تصویر کنند، مسلماً نیازمند امکانات بسیاری هستند که تنها نهادهای دولتی و نظامی می‌توانند آن را تامین کنند. در همین رابطه ما قادریم با جلوه‌های کامپیوتری برخی از کمبودهای خود را پوشش دهیم، اتفاقی که در فیلم «اشنوگل» به نوعی مد نظر قرار دادیم. در این کار ما شاید امکانات ما در حد یک تله فیلم نیز نبود، اما با تلاشی که داشتیم فکر می‌کنم کمبودها به کارمان لطمه نزند.

این بازیگر در بخش دیگری از سخنان خود درباره کم کاریش در حوزه بازیگری اظهار کرد: پیشنهادات برای بازی زیاد است، اما متاسفانه  کیفیت متن‌های ارسالی به گونه‌ای نیست که به من برای حضور در کارهای مربوطه پیشنهاد مثبت دهم. برای همین ترجیح می‌دهم کم کار باشم به جای این‌که در هر کاری جلوی دوربین روم. به هر حال هم اکنون دو فیلم «به وقت خماری» و «تنگه ابوغریب» را آماده نمایش دارم که به زودی در سینماهای کشور روی پرده می‌رود.

وی در انتها درباره«تنگه ابوغریب» گفت: این فیلم سینمایی یکی از آثاری خواهد بود که در سینمای ما تا ابد ماندگار می‌شود. این امتیاز نیز تنها به واسطه پروداکشن و جلو‌های ویژه این کار نیست، زیرا اتفاقی در این فیلم مد نظر قرار گرفته که جز افتخارت این سرزمین است، اما متاسفانه کمتر کسی از آن آگاه است. این عدم اطلاع اگر در آینده نیز ادامه پیدا کند جوانانی این سرزمین درباره جنگ تنها در کتاب‌ها خواهند خواند و از آن چیزی را به عینه نخواهند دید.